- девор
- [ديوار]1. иҳотае, ки аз лой, хишт, санг ва ғ. дар гирдогирди ҷое ё байни ҷое барои ҷудо кардани он месозанд; унсури асосии бино барои нигоҳ доштани бом ва муҳофизати бино аз таъсири барфу борон: девори боғ, девори қалъа, девори хона, девори шаҳр (дар замонҳои қадим), девор задан, девор кашидан, девор сохтан, бо девор иҳота кардан, девор кардан; девори похса деворе, ки бе сангу хишт танҳо аз лой сохта шудааст; девори чӯбкорӣ деворе, ки байни устухонбандии чӯбии он бо лою хишт ё кулӯх пур карда шудааст2. ниг. девора◊ девори намкаш он ки ҳар сухани гуфташударо дар ҳаққи худ гумон карда меранҷад; зудранҷ; бадгумон; девори пастак гуфт. хору забун; оҷиз, нотавон; сар ба девор задан нолаву зорӣ кардан; навҳасароӣ кардан; сурати девор шудан шах (карахт) шудан, дар ҳайрат афтодан; моту мабҳут шудан; девор муш дорад, муш гӯш дорад (зарб.) вақти гуфтани сирре ниҳоят эҳтиёткор шудан даркор аст (ҳарчанд ҷойи хилват бошад)
Толковый словарь таджикского языка (в 2 томах). — Душанбе, НИИ языка и литературы им. Рудаки. Под редакцией Сайфиддина Назарзода. 2008.